நேசமாய்.. வாசமாய்.. உணர்வாய்.. உயிராய் நிறைத்து..

எங்கே திரும்பினும்
உன் அக பிம்பங்கள்
ஆயிரமாயிரம் கேள்விகளுடன்
துரத்துகின்றன எனை!
தவிர்க்க நினைக்கவில்லை.
தள்ளி நிற்க நினைத்தாலும்
தள்ளாட வைக்கிறாய்!

துள்ளி விளையாடிய  மானை
துவண்டு போகச் செய்த
மாய மனது
திரை விலகியபின்
மிரட்சியாய் பார்க்கிறது! Continue reading →

என் பெயர் சித்தார்த் கௌதம்
சித்தார்த்தனும் நானே…
கௌதமனும் நானே…
நான் அவனாகவும் இருக்கிறேன்…!
நான் இவனாகவும் இருக்கிறேன்…! Continue reading →

என்னுயிர் அம்முக்குட்டி..

உன் உயிரைப் பறித்து
என்னுடன் சேர்த்துக் கொண்டதாலேயே
என்னுயிர் என்கிறேனடா..

என் உணர்வைப் பறித்து
உன்னுடன் சேர்த்துக் கொண்டதாலேயே
உணர்வற்றுப் போனேனடா… Continue reading →

ஊழிப் பெருங்காற்றாய் மனம்..
ஆனால் சலனமற்றதாய் முகம்!
என்னால் மட்டும்
எப்படி முடிகிறது!!

பொங்கி வரும்
கண்ணீர் அலைகள்
சில துளிகளை மட்டும்
சிதறி விட்டுச் செல்கின்றன
மீண்டும் உள்ளுக்குள்ளே! Continue reading →

நீ போட்ட நேச விதைகளே
என்னுள் செழிப்பாய் வளர்ந்து நின்றன..
மாசு மருவிலா அன்புதனை
அள்ளிக் கொடுத்தவள்
சிறிது விடம் தன்னையும்
கிள்ளிக் கொடுத்திருக்கலாமே! Continue reading →